Namaszczenie chorych

Namaszczenie chorych – (do niedawna zwane Ostatnim Namaszczeniem) sakrament w Kościele katolickim, starokatolickim, Cerkwi prawosławnej i Społeczności Chrystusa, udzielany wiernym w wypadku choroby. Sakrament Namaszczenia chorych można przyjmować wielokrotnie.

Namaszczenie chorych jest piątym z katalogu siedmiu sakramentów. Jego materię i formę reguluje w Kościele katolickim Konstytucja Apostolska papieża Pawła VI Sacram Unctionem Infirmorum z 30 listopada 1972 roku.

Namaszczenie chorych obok spowiedzi i Komunii Świętej (zwanej wtedy wiatykiem) jest nazywane sakramentem chorych. Jeżeli choroba uniemożliwia spowiedź, sakrament własną mocą odpuszcza grzechy. Ma to miejsce, jeżeli chory pragnie dostąpić ich odpuszczenia.

Wbrew obiegowym opiniom nie jest to sakrament przeznaczony wyłącznie dla umierających. Używana dawniej nazwa tego sakramentu "Extrema unctio – Ostatnie namaszczenie" wprowadziła wiele niejasności i nieporozumień. Interpretuje się ją jako ostatni sakrament przyjmowany w życiu. Tymczasem określenie "Extrema unctio – Ostatnie namaszczenie" w teologii oznaczało ostatnie z serii namaszczeń sakramentalnych, które wierny może przyjąć i nie kojarzono go z momentem śmierci, gdyż sakrament ten ma przynieść choremu ulgę w cierpieniu lub uzdrowienie.

Namaszczenia chorym udziela także Kościół anglikański oraz niektóre kościoły protestanckie – lecz nie ma on tam charakteru sakramentu. W Kościele Katolickim Mariawitów (w Polsce) nie namaszcza się chorych olejem; poprzestaje się jedynie na udzieleniu Komunii Świętej i modlitwie do Ducha Świętego, którego olej miał symbolizować.