Słowo księdza Proboszcza o Odpustach
W listopadzie Kościół jako nasza dobra Matka przypomina nam, że naszym obowiązkiem, jako ludzi wiary, jest pamięć o naszych zmarłych. Przychodzimy na cmentarze, odnawiamy groby swoich najbliższych, zapalamy znicze, dekorujemy nagrobki. I to jest piękne i chwalebne. Jednak naszym największym darem wobec tych, którzy nas wyprzedzili w drodze do wieczności jest modlitwa, Msza Święta, czy odpust.
Papież Franciszek ze względu na panującą pandemię rozszerzył zyskiwanie odpustu na cały miesiąc listopad. Warto więc postawić pytanie: Jaka jest nauka Kościoła o odpustach?
Pierwsze skojarzenie jakie występuje u większości pytanych ludzi, to takie, że odpust kojarzy się im z zewnętrznymi uroczystościami związanymi z konkretnym patronem parafii. Utożsamiają odpust ze straganami rozstawionymi wokół świątyni, karuzelą, watą cukrową itd. Tymczasem najogólniej mówiąc, odpust to darowanie kary doczesnej za popełnione grzechy. Pismo Święte nie naucza wprost o odpustach. Można jednak znaleźć w Nim odniesienie do odpustów zarówno w Starym Testamencie jak i w Nowym. W życiu indywidualnego człowieka jak i w całej społeczności Kościoła potrzebne jest zadośćuczynienie, czyli odpokutowanie za popełniony grzech. Widać to wyraźnie na przykładzie Króla Dawida, który ponosząc konkretne konsekwencje grzechu cudzołóstwa, surowo za nie pokutował.
Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. (KKK1471). Odpust może uwolnić od kary doczesnej w części lub w całości. Stąd mamy do czynienia z dwoma rodzajami odpustów: zupełnym i częściowym. Odpust zupełny polega na całkowitym darowaniu przez Boga kary doczesnej, pozostającej po przebaczeniu grzechu w konfesjonale. Odpust częściowy powoduje częściowe darowanie kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy w sakramencie pojednania. Odpusty są potrzebne, gdyż grzech człowieka ma podwójne skutki: grzech ciężki pozbawia nas komunii z Bogiem i życia wiecznego, co nazywamy karą wieczną. Ale każdy grzech, nawet powszedni, powoduje ponadto nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, które wymaga oczyszczenia, albo na ziemi, albo po śmierci, w stanie nazywanym czyśćcem. (KKK 1472).
Odpusty zupełny i częściowy można ofiarować za siebie, lub za zmarłych. Odpusty nie stanowią jakiegoś mechanicznego i magicznego narzędzia, zabezpieczającego chrześcijan przed cierpieniem w życiu obecnym lub w stanie czyśćca. Aby je uzyskać należy spełnić następujące warunki:
1. Odbyć sakramentalną spowiedź
2. Przyjąć Komunię Świętą
3. Odmówić modlitwę w intencjach, jakie niesie w sercu Ojciec Święty ( Ojcze Nasz, Zdrowaś Maryjo i Wierzę W Boga…)
4. Nawiedzić cmentarz lub kościół parafialny.
5. Wykluczyć przywiązanie do grzechu, nawet powszedniego.